Pocztówki z Holandii

Ostatnio najwięcej naszej uwagi zabiera problem naszego trzylatka – Pawła. W ostatnim okresie stał się bardzo żywym, żeby nie powiedzieć agresywnym dzieciakiem. Problem zachowania w stosunku do innych dzieci to jedno ale zaczynamy mieć sporo kłopotów z ratowaniem naszego najmłodszego z uścisków, od ciosów tudzież paluchów wykierowanych w jego oczy przez „czułego inaczej” starszego brata.
I cóż z tego, że literatura przedmiotu bogata, że w internecie aż mnoży się od porad, jak i tak to wszystko można streścić w formie jednej, czytelnej porady: „(…) przeczekaj, wytrwaj w konsekwencji, nie unoś się, będzie lepiej…choć trochę to potrwa.” No właśnie, problem w tym, że zachowanie i psychikę kształtuje się długofalowo, a nie doraźnie i jakimiś „cud-radami”. No cóż, wytrwamy…
Faktem jest, że takiemu dziecku trudno zrozumieć dlaczego nagle ten mały zaczyna zajmować uwagę rodziców, choćby działo się to w niewielkim stopniu jeśli rodzice zwracają na to uwagę to przestrzeń i uczucia trzeba dzielić – choć ich nigdy nie zabraknie to czasu nie da sie rozmnożyć. Mamy jednak pewność, że z czasem i Paweł sam zrozumie, że rodzeństwo to wspaniała rzecz. To przyjaciel, który inaczej niż rodzice spojrzy na nasze problemy, z którym można porozmawiać na tematy, o których znajomi czy nawet przyjaciele nie mają większego pojęcia.
Co do buntu 3-latka to wiemy, że na tym jednak nie koniec. Trzeba bowiem pamiętać, że później przychodzi bunt 4-latka, 5-latka, itd. Następnie szkoła, okres dorastania i tak aż wyfrunie z gniazdka (w naszym przypadku to raczej aż wyjdzie z Lisiej Norki). Czyli wszystko przed nami 🙂