Pocztówki z Holandii

Niedawno pisaliśmy tutaj o naszej córeczce tak:

Jeśli chodzi o Zosine umiejętności, to uwielbia leżeć na podłodze na brzuszku, przesuwa się dookoła jak wskazówki zegara i nieznacznie raczkiem przesuwa się do tyłu. Pupy póki co nie podnosi i do raczkowania się jeszcze nie zbiera. Może na wakacjach coś ruszy…

Miesiąc minął i Zosia wciąż nam przypomina, że dzieci w tym wieku rozwijają się w tempie ekspresowym. Marcinek przyzwyczaił nas, że każdy fragment życia trwa i trwa, i można się nad nim zatrzymać całkiem długo (co oczywiście nie oznacza, że Cyśkowe życie pozbawione jest akcji). Jednak tempo zmian w nabywaniu nowych umiejętności, przyswajaniu elementów życia tak prozaicznych z punktu widzenia zdrowych dzieci jest u Marcinka bezsprzecznie wolniejsze.

Zosia wręcz przeciwnie – to nasz mały Shinkansen. W cytowanym powyżej wpisie poza przebywaniem na podłodze nic już nie jest aktualne. Zolinka obecnie coraz częściej podnosi pupcię, a przebywanie na podłodze nie oznacza już bynajmniej leżenia. Zosieńka z lubością przemierza kilometry i pochłania wszystko (z kurzem, resztkami jedzenia, drobnymi elementami zabawek braci i wszelkimi innymi rzeczami) co stanie na jej drodze. Truchlejemy z tego powodu nie raz bo jednak trudno zadbać o to by na podłodze nie było choćby jednego małego elementu gdy ma się jeszcze w domu dwóch innych bałaganiarzy. Ale walczymy!

Oczywiście tryb przemieszczania Zoli to tzw. komandos, czyli klasyczne czołganie się z rączki na rączkę, przy czym Zoli jest stworzeniem dwubiegowym – drugi bieg włącza się gdy na horyzoncie pojawi się jedzenie 🙂 Nie napisałbym jednak prawdy gdybym nie dodał, że cały ten ruch chyba sprawił, że Zosieńka nie jest już jedynie okrągłą kulką. Ruch, wyjątkowo żywiołowe przebieranie nóżkami, wszystko to sprawia, że koleżanka najwyraźniej zaczęła w szybkim tempie spalać kalorie.

We wszystkim tym dzielnie sekundują jej bracia – nieodzowni kompani zabaw.