Pocztówki z Holandii

W dniu dzisiejszym podczas terapii logopedycznej Marcinka odwiedził niezwykły choć znany nam już gość. Do gabinetu cioci Guguhopli przybył Czesław Mozil, który wspomagał Cyśka w ćwiczeniach. Spotkanie odbyło się przy okazji pobytu Czesława w Zabrzu, związanego z nagrywaniem programu o rodzinnym mieście tego muzyka. Jako że Cysiek i Czesław są już dobrymi kumplami, cała wizyta i terapia z Marcysią była wspaniałą zabawą dla wszystkich.

(więcej…)

Co robić kiedy czujemy się bezradni w obliczu rosnących emocji, a poziom WK* sięga maksimum kiedy zachowanie naszego dziecka jest nieodpowiednie? No właśnie, odpowiedzią powinno być raczej „czego nie wolno wtedy robić”. Warto byśmy jako rodzice przypominali sobie prostą lekcję tego dotyczącą. Ja odczuwam taką potrzebę dość często, nie zawsze w porę sobie o tym przypominam. Niezmiennie jednak wracam do tej kwestii nawet w takie dni kiedy temat praktycznie nie istnieje (jak dziś).

Jak więc rozwiązać sytuację? Mam dla nas wszystkich propozycję w formie klipu. W ręce (raczej w palce na klawiaturze) wpadł mi taki o to filmik, który temat ujmuje w prosty i czytelny sposób.

Dzisiaj na Onecie wywiad z Czesławem Mozilem a w nim fotki z sesji zdjęciowej dokumentującej naszą przygodę z Czesiociuchem i Czesławem 🙂

Ekipa w składzie: Paweł na swoim rowerze, Zosia w przyczepce i Cysiek w foteliku jechali z Lisem na rowerze, tak tak, mój wspaniały mąż wiózł dwójkę podczas gdy ja oszczędzałam kolano jadąc solo. Wybór trasy uwarunkowany był moją kontuzją kolana, na ile dam radę jechać i czy noga wytrzyma bez jeszcze większych uszczerbków.

Kolano wytrzymało a nawet ma się lepiej niż dzień wcześniej. W związku z tym wycieczka wiodła w większości po asfalcie przez Sośnicowice, Trachy, Sierakowice, Rachowice skąd udaliśmy się w lasy przemierzając ścieżki, lasy i pola. Było cudnie 🙂

Odkąd Lisu dał się przekonać iż na rowerze można jeździć nie tylko po górach, nasze życie nabrało nowych, radosnych barw. Bo zwykle to on dosiada swojego rumaka i realizuje swoją pasję, a my liski siedzimy w tym czasie w domu lub w ogrodzie czekając na powrót taty.

Dziesięć lat temu we dwoje jeździliśmy po górach, niestety opieka nad lisiątkami wyłączyła mnie ze wspólnych wypraw. Lisu twierdzi, że już bezpowrotnie, ja myślę inaczej, jak będzie – czas pokaże. Niemniej jednak miłość pozostała i staramy się jeździć wspólnie kiedy tylko się da. Najmilej wspominamy te wakacje, gdzie poza wylegiwaniem się na plaży jeździliśmy na dwóch kółkach zwiedzając okolice, jeżdżąc na plażę czy po bułki i wino do sklepu. To jest to, co lubimy najbardziej.